Etter å ha restituert seg heilt ferdig og kost seg masse heima i sofaen, var det på ny tid for ein ny etappe. Denne gongen skulle etappen gå frå Breistølen på Hemsedalsfjellet og eg skulle til slutt enda på Haukeliseter, om alt skulle gå etter planen. Men alt hadde ikkje gått etter planen på nokon av dei andre etappane, så me fekk no sjå tenkte eg.
Breistølen er berre nokre få timar heimafrå, så me vart køyrd til startstreken og sette av gårde opp bakkane. Den første dagen skulle det vera omtrent 600 meter stigning. Sola varma godt i kjakane, men då sola gjekk bort for kvelden vart det kaldt. Me skulle eigentleg sova i telt, men då gradestokken viste 20 blå og det var trivelege folk på hytta som hadde fyrt godt i omnen, sov me inne. Alt hadde gått knirkefritt, ingenting var øydelagd og det var god stemning med våre nye britiske venner. “Hmmm” tenkte eg, “flaksen min har snudd”.
Det eg ikkje visste, var at Pappa hadde mista ei fylling i tanna, før første dagsmarsj var over….
Vidare skulle turen gå til Iungsdalshytta, ein lett tur tenkte me, det skulle jo nesten berre gå nedover. Men snøen var så tørr og djup, at me måtte gå i nedoverbakkane også. Men fram kom me, og fekk nyta tre-retters middag og øl, med våre nye britiske venner. Me hadde god tid på turen vår, så dagen etter tok me ein kviledag, då det blas friskt ute.
Og så var det på an igjen. Problemet med å kjøpa middag og frukost, er at pulken blir ikkje lettare. Jaja, det var berre til å spenna pulken på og setja av gårde oppover bakkane. Då det britiske paret gjekk forbi oss og dei svære pulkane i ein oppoverbakke, sa dei at eg var ein “fit little thing”. Den kommentaren levde eg på resten av dagen. Kvar gong me åt vart pappa i litt dårleg humør, og eg prøvde å letta på stemninga med litt vitsar. “Eg må spy” sa han. “Eg må spy, sa brura” sa eg, og følte meg skikkeleg morosam. “Hold kjeft” fekk eg tilbake, og eg tenkte at “neidå, her skal me ikkje ha det noko kjekt nei”. Men så kom det, han hadde jo mista ei fylling dag 1. Eg prøvde å finna løysingar på korleis han skulle koma seg til ein tannlege, men det ville han ikkje ha snakk om, no skulle me først fullføra turen til Halne på Hardangervidda, der me hadde planlagd at han skulle reisa heim. Eg lærte meg til å vera heilt musestille og ikkje fortelja dårlege vitsar mens me åt mat, mens han på ein eller anna måte hadde lært seg å berre takla smertene som dei var. Han skulle ikkje bli distrahert med eit tannlegebesøk ved næraste tettstad, han skulle først nå målet. Me jobba oss framover, og kom fram på Finse. Der venta kviledag på hotellet, med besøk av mammo og Boffen. Ville Pappa ha lyst til å dra heim derfrå om han fekk mogelegheita? Han hadde tydelege smerter i munnen. Men neidå, han skulle bli med til Halne.
Klar for avgang på Iungsdalshytta
Digg å ligga inne, lesa bok og høyra på radio!
Ein litt bratt oppoverbakke!
Pappa er imponerande sterk psykisk. Han fullførte turen til Halne som planlagd, og då han kom heim til tannlege hadde tanna sprokke, tanna måtte trekkast, men først sagast i tre forskjellige bitar. Tenk at dette gjekk han med kvar einaste dag på tur. Om eg får litt av det pågangsmotet som Pappa har når eg er 61 år, då skal eg vera nøgd.
Sterke Pappa!
Sjølv om det er kjekt å vera på tur med pappa, hadde eg likavel gleda meg stort til turfølgebytte på Halne. Eg skulle få gå over Hardangervidda i påsken, med den finaste karen eg veit om. Og det vart minst lika koseleg som eg hadde tenkt. Halldor trakk mykje av det tunge utstyret, mens eg fekk gå å kosa meg i spora hans. På dagen naut me sola og vidder og fjell så langt auga kan sjå, mens på natta kraup gradestokken langt nedover. Det er litt kaldt å stå opp for å fyra primus når det er 20 minus i teltet, så ei natt inne på Litlos gjorde godt for kropp og sjel. Dei siste dagane vart landskapet meir kupert, og siste natta hadde me rundt 27 kuldegrader i teltet. Då var det kaldt å gå ut av soveposen, men desto deiligare var det når sola byrja å varma på dagen.
I Påsken fekk eg ikkje sjå Hårteigen frå fjella heima, men Hårteigen er fin på Hardangervidda også!
Å nå Haukeliseter var stort. I vinter har turane mine vore mykje prega av uflaks. Ein må vertfall kunna kalla det for uflaks, når ein for eksempel knekker skia ved vanleg gange på eit flatt vatn. Denne vinteren har eg har ikkje nådd eit einaste mål som planlagd. Å nå Haukeliseter, til og med ein dag før planlagd, kjennest difor ut som ei stor bragd. Endeleg hadde eg nådd eit mål. Og ikkje minst hadde eg fått nyta desse dagane over Hardangervidda, saman med Halldor. Han klaga ikkje ein gong på tåfislukta mi, så han må lika meg godt.
No tar eg ein pause frå rusleturen. Eg manglar etappane “Tydalen – Alvdal” og “Ådneram – Lindesnes”, før eg har gått heile Noreg på langs. Det ser ikkje ut til at det lar seg gjennomføra denne våren, på grunn av jobb og diverse. Eg ønskjer nok heller ikkje å bruka heile sommarferien på å traska på asfaltvegar. Men ein gong, vil eg bli ferdig eg også. Ein gong, vil eg ha gått heile Noreg på langs.
Det var klart for tur igjen, denne gongen skulle broren min vera turselskapet mitt. Me har aldri før vore på langtur saman, så dette skulle bli ein ny oppleving for oss. Eg fortalte han før turen at me kom til å få ekstremt sær humor saman, då svarte han berre kritisk “åååja?”, men me fekk no sjå svara eg.
Etter mykje pakking var me klare. Me hadde med oss mykje nødvendig utstyr, god mat og litt unødvendig utstyr, som f. eks. ein liter med 60, om me skulle koma bort i lystig lag. Litt trivselsvekt måtte me ha, fann me ut av.
Etter ein god fjellburger på Haukeliseter suste me innover i den stikka løypa. Og den første teltnatta vart mild og god vindstille vær. Primusen til Olav var ikkje heilt samarbeidsvillig, men fordi Olav har så mykje teknisk innsikt (som eg ikkje har) vart ikkje detta ei stor bekymring. Me hadde jo uansett min som gjekk som ei klokka.
Etter endt dagsmarsj neste dag kom me til Holmvatnhytta. Holmvatnhytta måtte me dela med nokre mus, som synst at soveposen til Olav smaka godt, og ikkje minst låg under senga mi og knaska på noko plastikk. Eg trudde dei hadde tatt tak i posen min med “fleskesvær” (tørka flesk, med masse kaloriar og protein) og ropte ut midt på natta “HEI, SLUTT, GÅ VEKK”. Etter ei lita stund høyrde eg frå Olav sitt rom “Hææ?”, han trudde det hadde kome folk midt på natta som ville sova på mitt rom. Mitt største nedsig på Holmvatnhytta var når eg forstod at telefonen min var daud. Eg hadde fått virus for nokre dagar sidan, og no var telefonen umogleg å få kontakt med. Alle dei gode songane eg hadde fått inn på spotify var no utilgjengelege resten av turen. Jaja, det var ikkje noko å gjera med det.
Frå Holmvatnhytta var det slutt på stikkene og me måtte navigera på eiga hand. Det hadde vore lett det, om me kunne ha sett noko i nedoverbakkane. Det er enklare å sjå snøen når ein er litt bak enn midt oppi det. Ein gong som Olav stoppa av seg sjølv såg eg plutselig at skia hans stod i friluft, då snudde me i ein litt anna retning.
Her står skituppen i friluft
Sikten var så dårleg at det var godt å ha kompasskurs over vatnet. Me nærma oss enden av vatnet, men såg på kartet at det ville ikkje vera problematisk å navigera ned til neste vatn og vidare til neste hytta, med ei kraftlinja og gode kjenneteikn i naturen. Me hadde fått dreisen på å trekka pulk og alt låg bra til rette for at me skulle få ein bra tur (bortsett frå at eg hadde litt heimlengt, men det skulle no gå seg til tenkte eg).
Plutselig høyrer eg ein knekkelyd, og foten glir gjennom i snøen. Hææ, har eg dotte gjennom isen? Nei, her var det ikkje noko vatn. Eit steg vidare, datt fortsatt gjennom snøen. Kva var detta for noko? Var det noko med bindinga? Nei! Skia var knekt. Skia var “gjenge ao”, som me seier på Voss. “FAA***********” ropar eg. “OLAV” fortset eg, før eg ikkje greier snakka meir. Hyperventileringa gjer at eg får ikkje eit ord ut av munnen og eg er så stressa at eg veit heller ikkje kva eg skal seia. Olav har stoppa opp og ser bakover og endeleg får eg det fram “SKIA MI HAR KNOKKE”.
Heldigvis var me ikkje langt frå land, men det var langt nok, for med ei knokken ski er ein heilt hjelpalaus. Brodern trakk alt ustyret opp på land, og me funderte på kva i alle dagar me skulle gjera no. Me var 10 dagsmarsjar unna Ljosland. Og brodern, teknisk ansvarleg, såg ingen mogelegheit for å spjelka skia for ein så lang tur. Me måtte snu tilbake til Holmvatnhytta, gå 4 km tilbake, så kunne han dra tilbake til sivilisasjonen og få kjøpt ei ny ski. Etter ein god lunsj, begynte me på tilbakevegen. Det gjekk sakte. Eg greidde ikkje trekka noko som helst, for eg datt gjennom snøen for kvart steg. Så brodern måtte trekkja vertfall 80 kg med utstyr, mest truleg meir. Men kva var det der borte? Var det ein snøscooter? Jepp, og dei kom mot oss. Før me fekk sukk for oss hadde eg fått skyss til Sloaroshytta og Olav skyss til Hovden. Dagen etterpå skulle Olav koma opp til Sloaroshytta med eit nytt par med ski. HURRA.
På Sloaroshytta fekk eg tenkt mykje. Eg var heilt aleina med mine eigne tankar. Kva hadde eg gjett meg ut på? Kva hadde eg dratt med meg på broren min på? Var eg flink nok til å ha ansvar for navigeringa i ukjend og vanskeleg terreng? Var det dumt at eg hadde dratt han med på det her? Me hadde hatt så ekstremt mykje uflaks, dårlig primus, øydelagd mobil, museeten sovepose og no ei knokken ski. No skulle me endå lenger vekk frå sivilisasjonen, kva meir uflaks kom me til å få? Eg sakna kjærasten min så mykje at det gjorde vondt og det einaste eg ville var å koma heim igjen til han. Dagen etterpå gjekk eg på Olav sine ski, dei kilometrane eg mangla frå dagen før. Men i oppoverbakkane var hjarta heilt anleis, det var meir som det slo hardare enn før og kanskje litt meir uregelmessig? Og ankelen då, den var no vertfall ikkje god. Eg stressa over kva eg kjende i hjarta mitt, og hjarta blei eigentleg ikkje noko betre. Olav, som kom opp med nye ski, såg på meg kor sur og sint eg var, og me hadde lange samtalar om for og imot å avslutta turen eller ikkje. Eg var redd for helsa og ville berre heim, Olav ville fortsetja. Men me blei einige om at eg skulle ta ein telefon til legevakta, på ein topp med dekning 12 minutt å gå frå hytta, så skulle me sjå kva dei sa om hjarta mitt.
Å ringje til ei legevakt og sei at ein er 26 år gamal med vondt i hjartet, er som å hiva bensin på eit bål. Eg hadde jo tenkt å gå på ski ned til legevakta i Hovden, for så å gå opp igjen og fortsetje turen om alt var som det skulle. Men før eg visste ordet av det var AMK, ambulansetenesta, kobla opp. Eg fekk ikkje ein gong lov til å pakka sjølv og før eg visste ordet av det kom det ambulansepersonell på snøscooter opp på hytta, med EKG apparat. Me tok ein rask EKG før eg vart med ned på legevakta. Alt viste seg heldigvis å vera i den skjønnaste orden, legen såg også litt på ankelen min, og meinte at eg helsemessig var klar for etappen vidare mot Ådneram, for no ville me ikkje rekka Ljosland innafor tidsskjemaet som me hadde. Røde Kors, som henta meg ut med snøscooter, var så hjelpsame med meg, at dei gjorde eit unntak og lot meg sove på Røde Kors hytta med dei og stilte opp med svært god mat, dusj og ikkje minst lån av telefon, så eg fekk ringt alle som eg er så glad i heima.
Og dermed, var eg faktisk klar for å fortsetja turen. Eg suste opp att på Sloaroshytta, vel viten om at hjarta var friskt, og med i sekken hadde eg masse godsaker som Olav satta stor pris på då eg kom opp.
Klar for tur igjen!
Dagen etterpå sette me avgårde. Her fant me ikkje ruteval utfrå kor den stikka løypa går i påsken, her måtte me sjå nøye på kartet på kor det var lurt å gå. Me naut den fine sola, navigeringa gjekk lett som ein plett, men me måtte byta på å brøyta spor, snøen var tung å gå i. Men etter ei stund kom me i eit snøscooterspor. Og då me kom nærare dagens største bakke såg me at snøscootersporet gjekk heile vegen opp. HURRA, eit snøscooterspor gjer oppoverbakkane mykje enklare å gå. Me suste oppover med musikk i øyra, og då me møtte naturoppsynet, som hadde laga snøscootersporet, og dei kunne fortelja at sporet gjekk heilt til Krossvatnhytta, dit me skulle, då satte me inn turbogiret og suste innover fjellet. Dei tre dagane til Krossvatnhytta var plutselig blitt til to og me var klare for kviledag.
Kakao med 60 smaka godt i solveggen på kviledagen, spesielt når me høyrde på herrestafetten i skiskyting. Me håpa og trudde at Ingrid og Erik ville koma iløpet av dagen, og JESS, der kom dei opp bakken til hytta. Me blei superglade og alle måtte ta kvar sin shot med 60! Resten av ettermiddagen og kvelden hadde me det superartig. Ingrid og Erik er kjempekule, og det var utruleg godt å vera med nokon andre enn berre min eigen bror.
Det var trist å sei ha det til Ingrid og Erik, våre einaste venner på tur, men me måtte vidare sørover og dei måtte vidare nordover. Første delen av dagen hadde me sikt, men den slutta etterkvart. Me tok lunsj i påvente av betre sikt, og då sikten kom tilbake vart me litt skremdre “hadde me eigentleg tenkt å gå dit, der er det jo ein stor skavl”. Men heldigvis møtte me snøscooterfolk som hadde snøscooterspor ned på Blåsjø og kunne forsikra oss om at Blåsjø var heilt trygg å gå over. Det var utrleg deilig, for om me skulle ha fortsatt i det kuperte “skavl-terrenget” hadde me ikkje kome oss lenger i dag, då det ikkje var sikt. Olav tok over navigeringa. Han har lite erfaring med kart, kompass og GPS, så å starta på eit vatn ville vera fint. Men det må seiast at han tok alt så kjapt, at etter han tok over navigeringa, er det berre han som har navigert.
Greitt nok at blåsjø var sikkert nok til å gå over, men var det fint å slå sleir på blåsjø? Nei sa kokegropa vår, som slapp opp vatn, og me måtte flytta leiren inn på land.
Me fortsatte vidare over blåsjø og fulgde den anbefalte traseen. Då me kom til Storsteinen fant me ut at hytta var varm, etter dei som hadde sove der natta før, og me greidde rett og slett ikkje å gå forbi.
Målet for neste dag var 15-17 km. Men med lite sikt måtte me nøya oss med 12. All navigering gjekk på kompasset og fleire gongar datt me nesten utafor skavlar, fordi me ikkje såg. Då eg ympta frampå om at dette var utruleg kjedeleg og at eg var lei av å vera på tur, sa Olav at han var heilt einig, og så lo me fortsatt godt av vitsane våre og blei einige om at detta var ein hard tur med god stemning.
På Kringlevatnhytta lysna det litt opp og det vart kaldt, men vinden meldte også sin anmarsj. Men dette ville me no fint klara å gå i, sa me, og gjorde ingen andre spesielle førebuingar for dagen enn at eg teipa kjakane mine. Lite visste me at dette skulle bli den mest ekstreme dagen i begge sine liv.
FørEtter
Vinden var i ryggen, så det gjorde ingenting at den beit godt. Heilt til me gjekk feil ein gong, og måtte snu med vinden i fjeset. Eg var alt for dårlig kledd og måtte stoppa opp i fosterstilling for å varmen i panna og kjakane. Me fortsatte i riktig retning og prøvde å gå på do. Men då vart eg så kald at eg måtte gå lenge for å finna varmen att. I motbakkar måtte me som vanleg gå sikksakk, men då me fekk vinden i ansiktet den eine vegen beit det så hardt at eg har nok laga nokon ekstremt rare grimasar. Og om eg ville kle på meg? Det var så kaldt og så mykje vind at det var utenkjeleg å stoppa opp for å rota nedi tinga mine for å finna det eg trengde. Me kom lenger opp i høgda, vinden vart sterkare og kaldare, eg blei for kald då me stoppa opp for å navigera, vinden virvla snøen 2 meter opp i lufta og plutselig stod me på ein topp utan sikt til å koma oss ned. I den fæle vinden måtte me kjempa for å få kledd på oss det me trengde for å ta lunsj inni vindsekken vår, og me sat inn i der med full bekledning og hutra og fraus og lurte på kva me skulle gjera no. Om me ikkje såg noko, måtte me slå leir der oppe, i ein vindstyrke som mest truleg var over 20 meter i sekundet. Men heldigvis, der lysna det, me heiv på oss utstyret og sklei nedover. Men plutselig hadde me gått feil, me var ein kilometer for langt vest og måtte gå tilbake, oppoverbakkar i motvind. Så sterk motvind at me sleit med å snu skia i vinden. Så kaldt at me begge gjekk i nettingull, ulltrøye, ullgenser, skalljakke og north face sin himalayan parka. Men etter masse slit kom me oss endeleg på rett rute og me kunne skli ned til hytta ved Storevatn. Me pusta letta ut, og var einige om at det var det mest ekstreme me hadde vore ute for begge to.
Dagen etterpå snakka Olav om at han ikkje hadde hatt følelse i nasa sidan turen i går, og eg vart skremd og då vart han også skremd. Me høyrde på radioen at det var farlig å vera ute i fjellet og i området me var i, var det over 40 effektive kuldegrader. Me såg ut glaset, og var sikre på at det var lurt å ta ein “værfast-dag”. Me brukte dagen til å sjekka værmeldingar og førebu oss for å gå ute i det været me hadde vore ute for. Me var ein dagsmarsj unna Ådneram og ville så gjerne koma oss heimover. Alt vart førebudd til den minste detalj, korleis fjeset skulle vera dekt, korleis sekken skulle vera pakka for at ein skulle få tak i det høgst nødvendige lett og korleis me skulle kle oss sånn at det var fort gjort å gjera seg klar for sterk vind.
Men den største utfordringa dagen etterpå var ikkje kulden eller vinden, for meg var det at eg var for varm. Me gjekk i le store delar av dagen og då dagen var omme vart me henta av den utruleg flotte kjærasten min. Etter ei god natt på Sirdal høgfjellshotell med masse god mat og drikka, gjekk turen heim. Mamma og pappa var ekstremt glade for å ha oss heima igjen, lika heile (sett bort frå Olav si forfrosne nasa) og mamma sin heimalaga pizza var utruleg god.
Det har vore litt av ein tur det her. Nok ein gong har eg blitt møtt med masse uflaks som gjer at ein ikkje greier å fullføra målet for turen. Men heldigvis fiksa alt seg, og Åsnes har gjeve meg eit par splitter nye Helge Ingstad ski, tusen takk! Men likavel, for å vera heilt ærleg, er eg begynt å bli litt lei av å vera på tur. Eg har blitt så utruleg glad i livet heima, med ein fantastisk kjærast, ein fot innafor i ein utruleg fin arbeidsplass og flotte vener og familie. Er det ein ting Noreg på langs prosjektet har gjort med meg, er at det har gjort meg klar til å skapa meg eit liv heima. Men først må eg berre bita tenna i hopa, og gjera meg ferdig med dei siste etappane i Noreg på langs, på Rusletur til Lindesnes
Plutselig var Februar her, og med ei altfor spent kjensle i kroppen, satte eg og Boffen oss i bilen, og køyrde nordover til Meråker. Klokka var før 6, bilen innehaldt alt for mykje utstyr og nervene vart ikkje roa før Silje, Ronny og Markus i p3morgen kom på radioen og ønska alle ein fin morgon og ein god dag.
I haust vart ikkje rusleturen til Lindesnes heilt som planlagd. Eg måtte hoppa over etappen frå Meråker til Alvdal på grunn av ein slitasjeskade i ankelen, og då me gjekk frå Tyinkrysset og over til Hemsedalsfjellet var konklusjonen klar: det var for mykje snø til å gå effektivt i ura og ikkje hadde me utstyr på ryggen til detta kalde været heller. Rusleturen til Lindesnes måtte utsetjast. Men kunne me gå resten saman? Eg og Ingrid har kosa oss enormt mykje på tur saman, men ein del av kilometrane me manglar har den andre gått, så me måtte bita i det sure eplet og innsjå at planlegginga saman ikkje gjekk opp og at me må gå resten kvar for oss. Men kven veit? Kanskje me får det til å passa å gå inn til Lindesnes saman likavel?
For min del vert resten av turen etappevis. Pappa og bror min Olav har sagt seg villig til å bli med på kvar sin etappe iløpet av vinteren, men først kjende eg på at eg måtte koma meg over fjellet frå Meråker, mens det er skiføre. Der ville eg gå aleina. Eg ville bevisa for meg sjølv at eg greier meg ute aleine med telt og pulk på vinterstid. Boffen, den finske lapphunden til familien min, skulle vera einaste selskap.
Men då eg byrja å køyra kunne eg ikkje forstå kvifor eg skulle ha så lyst til å gå denne etappen aleina. Eg var livredd og visste at pulken var for tung. Mykje har også endra seg sidan sist eg var ute på rusleturen til Lindesnes. Eg har fått meg kjærast heima, som eg absolutt ikkje ville reisa frå. Kvifor ville eg dra frå den kjekkaste karen eg veit om, for å ligga i telt ute i 20 minus og trekka på nesten 60 kg opp alt for mange høgdemeter? Det kunne eg ikkje svara på.
Bilturen vart heller ikkje noko bra. Eg hadde planlagd å setja frå meg bilen der eg skulle koma ned frå fjellet, ta bussen nordover til Stjørdal der Lars Emil, som bur i Meråker, skulle plukka meg opp. Men etter å ha tatt av frå Ringebu og oppover i høgda, måtte eg til slutt snu, bilen kom seg rett og slett ikkje opp og tårene pipla fram i auga. Turen gjekk vidare på E6 til Stjørdal og vidare til Meråker der eg og Boffen fekk bu hjå ein utruleg koseleg og gjestfri familie, familien til Lars Emil som eg kjenner frå Senterungdommen. Eg hadde køyrd i 15 timar, var heilt utslitt og knuste til og med telefonen min i gangen deira. Inni meg ville eg berre grina, men med selskap frå familien til Lars Emil vart kvelden bra likavel. Dei gav meg spaghetti til kveldsmat og omelett til frukost.
Etter ein rask tur til Stjørdal, for å kjøpa ny telefon, var eg klar. Eg køyrde pulken opp til Mannseterbakken, der skiløypa startar, og starta å gå frå Meråker etterpå. Utan opp-pakning flaug eg oppover, men jammen var det kaldt. Det var godt å koma fram til pulken og boblejakka mi og eg gjekk litt innover i skogen før eg satte opp teltet.
Sjølv med to primusar i teltet, var det svært kaldt!
Kulden var intens. Før denna turen har eg hatt 36 netter i vintertelt utan omn, men ein slik kulde hadde eg aldri vore borti før. Eg hadde ikkje med meg gradestokk, men nedi bygda var det minus 22 grader, oppi høgda låg eg i ei kuldegrop. Alt var heilt anleis enn eg var vane med, til og med pakkposane kjennest ut som at dei skulle knekka. Men tross kulden, gjekk alt fint og med godt mot la eg meg i soveposen, med dunbuksa på, for å sova. Det var ikkje med godt mot eg stod opp morgonen etterpå, og vertfall ikkje då eg skjønte at den eine primusen ikkje ville starta. Uansett kor mykje eg skrudde på primusen, ville den ikkje starta. Men heldigvis virka den andre primusen som eg hadde med og det blei både drikkevatn og frukost.
Leiren vart broten opp, pulken pakka og me sette av gårde opp gjennom bakkane. Dei fire første kilometrane hadde me scooterspor, men sporet vart etterkvart erstatta av laussnø under tregrensa. Eg sleit meg oppover sakte men sikkert. Sola skinte, men det var så kaldt at drikkevatnet måtte vera på kroppen for at det skulle vera drikkandes. Opp i høgda var det godt skareføre, og me fann ein vakker plass å setja opp teltet og eg sov godt i dunposen min.
Det er alltid tungt å stå opp i sterk kulde, men det skulle no bli godt å få i gang primusen. Men kva var det her? Primusen ville ikkje få blå flamme, det blei berre gult. Eg kjende bensinlukt frå pumpa, skifta pumpa og då var det så mykje sot att i dysa at flammen var fortsatt gul. Eg var livredd og funderte på om det ville bli frukost på meg i det heile tatt. Men det blei frukost, og eg fekk rensa dysa så flammen blei blå og sterk igjen. Då eg forstod at alt hadde gått bra kom tårene. Det var så mykje som gjekk på tverke, til og med klokka mi hadde blitt øydelagd og soveposen min var fuktig og frosen. Eg sakna kjærasten min og det trygge livet heima der ein veit at ein får frukost og drikkevatn.
Sånn ser fjeset ut om ein først skrur på ein brennar full av sot, for så å smørja seg med kuldekrem og solkrem.Og sånn ser soveposen ut når den er våt og frosen.
Humøret var ikkje på topp då eg byrja å gå att. Men i løpet av dagen skya det til, det vart mildare og i tre tida kom eg fram til ei sjølvbetjent hytta. Eg trudde det hadde blitt mildvær og sjekka gradestokken på hytta, ni minus. Det fortel vel litt om kor kaldt eg har hatt det. Å koma på hytta var som å koma på spa. Få av seg alle dei svette kleda og tørka alt av utstyr. Og her snudde alt. Ting slutta å gå på tverke og eg vart tilfreds av å vera på tur.
Det var mange høgdemeter dei neste dagane, men eg hadde fort blitt sterkare, pulken lettare og eg kosa meg masse. Etter to marsjdagar til, hadde eg greidd det. Eg hadde greidd meg i vinterfjellet i sterk kulde og kom meg fram til Gressli i Tydalen, der eg blei tatt godt imot av familien til Hanne. Det var finare å koma til dei i Tydalen, enn det er å koma på hotell. Eg fekk smågodt, chips, frukt, trøndersodd, is og brownies og masse godt selskap. Og ikkje minst biltur tilbake til Meråker, så eg enkelt og greit kunne koma meg sørover og heimover, til alt eg er så glad i heima. Tusen takk for all hjelp, Anita og Ingjald.
No ventar nokre dagar med tørking av utstyr, vasking av ullkle og tid med den kjekkaste karen eg veit om, før pulken på ny blir pakka. Då ventar Setesdalsheiene, frå Haukeliseter til Ljosland, med storebroren min som selskap og forhåpentlegvis ein lettare pulk. Kanskje møter me Ingrid og turfølget hennar som går motsatt veg? Me kan vertfall håpa 🙂
Dag 128
Kvelden i forvegen hadde me fått tre-retters middag og vin hjå Synøve, sjefen vår på Eidsbugarden, og sjølv om kvelden var fuktig var me i fin form til å gå. Sjølv om det var trist, som alltid når ein må reisa frå Eidsbugarden og det er lenge til ein skal opp att. Stemninga på Eidsbugarden er heilt spesiell, med folka som oppsøker staden og all den vakre naturen rundt. Heldig for oss ville personalet køyra sekkane våre til Tyinkrysset, så me fekk vandra lette og ledige avgårde. På Tyinholmen ville me inn og helsa på vertskapet Turid, som etter vår smak er langt over gjennomsnittet koselig og verdt å ta ein prat med. Ho stilte opp med meir enn ein prat, og me fekk både brus og fleire vaflar! Og tru meg, vaflane er av svært høg kvalitet. Ute var det hustrig, men me kan ikkje sitja inne heile dagen, så då gjekk turen vidare. Det regna og sludda og me fekk ein svært kald oppleving. Men heldigvis skulle me sova inne. På Tyinkrysset vart me møtt av ein tidlegare studiekamerat av meg, Øyvind som jobbar på Intersport og Ola kameraten hans som jobbar på Joker (dei to einaste butikkane på Tyinkrysset). Dei tok oss med heim til Vang. Sjefen vår Synøve fekk også bli med, og me vart servert taco, chips, brus, øl og jägermeister. Stemninga var stor då me spelte kort og filosoferte over livet til langt utpå kvelden.
Alltid liv på Eidsbugarden!
Sjølv om biletet er dårlig, var stemninga god!
Dag 129
Etter eggerøra og heilmjølk til frukost, fekk me sitja på opp att til Tyinkrysset. Snille Synøve køyrde sekkane våre til Nystua. Dei første fem flate kilometrane gjekk lett, men etter me spente på oss sekkane og byrja på oppstiginga, kjende ein på kroppen at dei siste tre kveldane har vore over gjennomsnittet fuktig. Det er jammen godt me skulle til ei sjølvbetjent hytta utan alkohol. Oppi høgda snødde det tørr snø, og me fekk vår første smak på vinteren. Me nådde hytta i snødrevet, og kosa oss veldig.
Snø!
Dag 130
Nok ein dag i snøen, men no gjekk me endå høgare opp i høgda. Der vart det meir snø og meir ur, og me strevde oss opp gjennom og nedover. Snøen skjulte kor det var godt å setja føttene og det skulle lite til for at ein sklei. I løpet av dagen sklei me sikkert 100 gonger på steinane. Farten gjekk ned, og me fann ut at å gå i mange dagar med sånne forhold er uforsvarleg. Eg hadde bestemt meg for mange dagar sidan at eg ikkje ville gjennom Skarvheimen eller Hardangervidda i år. Eg vil venta på at vinteren kjem, så eg kan gå på ski. Det er mange grunnar til at eg vil venta, blant anna at eg vil ha ein sjanse til å ta igjen etappen eg manglar i Sør-Trøndelag og Hedmark før jul, eg vil oppleva fjellområdet på ski og eg vil at pappa skal få vera på ski gjennom området. Eg har gått der ein gong før, og då tenkte eg “her vil eg ta pappa med ein gong”. Planen var at Ingrid skulle sjå an forholda, men prøva å gå til Lindesnes no i haust om alt låg til rette. Men iløpet av dagsmarsjen vart ho einig med seg sjølv om at det ikkje er ansvarleg å gå gjennom urete Skarvheimen med så mykje snø. Klokt val.
Vakkert lys!
Aldri før har me slite sånn i ura, som her!
Å eta med vottar er ein kunst!
Etter å ha fortsatt på stien eit stykke til, kom me til ein grusveg som me valde å følgja ned. Sjølv om den var lenger, tente me nok mykje tid på å velgja den istadenfor det snødekte landskapet. Me kom ned på bilvegen over Hemsedalsfjellet, og gjekk bort til turisthytta på Breistølen.
Og DER var vår/sommar/haust turen til meg og Ingrid over. Der me dreiv og pakka og styrte på, for å koma oss i kvar sin retning, forstod eg ikkje heilt kva som var i ferd med å skje. Eg var sliten, og gleda meg masse til å koma heim til Voss. Ingrid skulle til Hemsedal på besøk til Alex, som me har jobba med på Eidsbugarden. Men i dag kjenner eg på det, at turen vår er over. Me skal ikkje lenger eta, gå og sova med kvarandre lenger. Me skal ikkje lenger smila til framande, brenna bål mens me funderer over livet eller vera irritert på at den andre luktar tåfis. Det er litt surt at rusleturen vår til Lindesnes ikkje gjekk heilt til Lindesnes, men med forholda og våre ønskjer til korleis me ville ha turen, er det ein stor seier at me har gått så innmarri langt og tålt både dei positive og negative sidene ved kvarandre. Det har vertfall vore ein heilt vilt bra oppleving, å få gå ein stor del av Noreg på langs saman med Ingrid og Grønlandshunden Daik.
Dag 121
Avgang klokka 8 vart ein rekord for oss, og etter to minutt møtte me ein trivelig veterinær som ville køyra sekken vår. Sekken var tung på ryggen, etter proviantering i Otta, så det passa godt. Me suste av gårde til Sjoa, der me fekk ein flott pause nede ved elva. Me fant sekkane våre, og gjekk nordover mot Heidal. På store vegar er det vanskelig å få sendt sekkane med bilar. Me mistenkjer dei trur me vil haika oss sjølv, noko dei fleste ikkje har plass til. Me valde difor baksidevegen på andre sida av Sjoa, der me til slutt fekk haika sekken nokre kilometer. Me banka på nokre dører for å hinta til om me om me kunne sova over i hagen, men ingen tok hintet. Det er ingen tvil om at me har kome til Sør-Noreg. Det som derimot var mykje lettare var å få lada opp mobilen i huset som var nærast teltplassen.
Dag 122
Eg starta dagen med å finna mobilen min i postkassa som avtalt. I tillegg til ein full-lada mobil hadde familien lagt ved snop, kjeks, nøtter og øl. Tuusen takk! Me spente på oss sekkane og gjekk i veg mot Coop i Heidal. Der møtte me ein trivelig gjeng med eldre mannfolk, deriblant Odd som ville køyra sekken vår til Randsverk om han fekk kjøpa kaka og kaffi til oss. Det fekk han sjølvsagt, og me sat lenge og snakka om bygdeliv, dialektord og traktorar med karane. Etterpå for me lett avgårde oppover bakkane til Randsverk. Der møtte me nok ein gong folk som ville køyra sekken, og me fekk ein lett siste-etappe på dagen. På kvelden kosa me oss glugg med øl, kjeks og snop.
Dag 123
På butikken på Randsverk fekk me laga ein plakat med orda “vil du køyra sekkane våre?” og me fekk napp på første bil. Då me fant sekkane på kvelden hadde dei lagt ved masse godis til oss, tusen takk! Dagen gjekk lett innover Valdresflya, og stemninga var stor då me møtte Synøve, sjefen vår på Eidsbugarden! På kvelden telta me rett oppafor Bessheim og jubla for at me endelig var ferdig med asfalt, noko som passa godt då eg hadde gnagsår på ALLE tærene mine.
Dag 124
Me gjekk over fjellet og naut ein god lunsj på Gjendesheim. Vidare følgde me stien langs Gjende til Memurubu. Det blas godt i teltet og med værmeldinga var me litt spente på morgodagen og Bukkelægret.
Dag 125
Denne dagen hadde eg vore spent på lenge. Klyva ned Bukkelægret med tung sekk og gira hund med svær kløv. Eg har tidlegare på turen hatt mange fall som ein kombinasjon av tung sekk og gira hund og eg har også ein relativt stor høgdeskrekk. Men det måtte jo berre gå. Etter ein nydelig vandretur til Bukkelægret var eg klar, med nerver på høggir. Då me kom til det brattaste partiet tok Ingrid Daik for meg, for eg hadde ærlig talt nok med meg sjølv. Og på det aller verste partiet, der eg ikkje såg mogelege vegar og tårene pressa på, fekk eg gå utan sekk. Snille Ingrid gjekk to turar, så ho fekk ned min sekk også. Då me endelig var nede pusta eg letta ut, og hadde kjensla av at eg var glad for at eg overlevde. Om kvelden tok me inn på Gjendebu.
Dag 126
Eg vakna til masse spenning i kroppen. Det var litt som å vakna på julafta. Me hadde berre 12 km å gå, og då skulle me vera på Eidsbugarden. Eidsbugarden, vår felles arbeidsplass og staden eg og Ingrid vart kjend med kvarandre. I tillegg skulle broren min koma på besøk. Turen over fjellet var kald og hustrig, men då me kom over den siste bakkekanten og såg hotellet, kom gledestårene, me hadde GÅTT til Eidsbugarden. Det var ein stor augnablink. Synøve stilte også opp med GRATIS hotellrom, FOR ein luksus. TUSEN takk Synøve. Me vart servert god middag og hadde mykje moro i baren med våre tidlegare kollegaer og min artige storebror som ler lika høgt som meg. Me hadde det veldig artig, men mest av alt sat me med kjensla av å ha kome heim.
Dag 127
Kviledag på Eidsbugarden. Godt å kvila, og godt å ha fri. Litt praktiske gjeremål må ein som alltid få unna, men det var fortsatt tid til masse kos. Storebroren min spanderte Fondsburger på oss, burgeren eg har drøymd om sidan Nordkapp! Seinare i dag skal me på tre-retters middag i hytta til Synøve, så resten av kvelden skal også nytast.
Med ein god kviledag dagen i forvegen, sette me avgårde på vegen mot Lierne. Me fant ein bilveg som ville spara oss for nesten 30 km og to marsjdagar. Valet var difor lett, og me sette i gang med å gå nedover bilvegen. Me hadde mål om å få haika sekkane til dagens mål, difor var ikkje sekkane pakka perfekt til bæring. Tunge vandra med avgårde, men etter 5 km fekk me heldigvis stoppa ein bil som kunne køyra sekkane våre eit godt stykke. Lette og med god musikk på øyra, suste me avgårde og passerte kommunegrensa til Lierne, mange vakre gardsbruk og flott natur. Det beste på dagen var å bli kjent med Mona og Arnold i Liminglia, som inviterte oss inn på overnatting i senger og dusj. Dette inkluderte også øl og vin, og verdas beste elggryte med heimalaga flatbrød. Me hadde det svært hyggelig saman, og me fekk ein svært trivelig kveld! Daik kosa seg også, då dei hadde ei ung og spretten tispa som han fekk leika seg med. Slike opplevingar lever ein på lenge, og me er så innmarri takksame for alle dei flotte folka som me møter på vår veg.
Av eit sveitsisk par fekk me over 40 småsjokoladar. Og vipps var alle borte!
Dag 89
Når eg får litt alkohol i blodet stig stemninga og eg blir gladfull, mens Ingrid ikkje kjenner det så mykje. Heilt til dagen etterpå. Ingrid vakna bakfull, mens eg var i fin form. Me takka for oss hjå Mona og Arnold og kom oss avgårde. Ingrid såg så dårlig ut som eg aldri har sett ho før, så det var godt å få sendt sekkane med ein bil. Heilt til eg fant ut at regnjakka og drikkeflaska låg igjen i bilen, og det byrja å regna. Men heldigvis ikkje så mykje. Etter 25 km nådde me sekkane våre, og fekk sett opp teltet i skogen. Med smørsteikt kantarell i turmaten og molter med vaniljesaus til dessert vart kvelden svært så flott!
Dag 90
Sidan Ingrid var så flink til å samla ved kvelden i forvegen, laga me oss eit riktig bra frukostbål. Kokekaffien smaka godt og bålet gav oss ein riktig bra start på dagen! Me gjekk avgårde til Kvelia, kor det bur 100 mennesker til vanlig, mens denne helga var det stappfullt av mennesker som ville sjå skodespelet “Pe Torsa”, det var som ein liten festival. Kvart år er det ny tekst på skodespelet, og med mykje trønderhumor kjem folk igjen, år etter år. Det var spennande berre å gå gjennom bygda. På lokalbutikken fekk me også kvart vårt par med ullsolar, stor stas. Me møtte også Ingrid Fjellberg, som hadde tatt inn her for helga. Me ville så gjerne bli lenge me også, men det var laurdag og google sa at Nordli post i butikk stengde klokka 3, så me måtte vidare. Ingrid, med sine lange bein, sprang i forvegen og sprang 10 km på 1 time, sprekt! Eg gjekk, og brukte ein time ekstra. På Nordli fekk me bli kjend med Svein som blant anna introduserte oss for ein sjåfør til sekkane våre og for kvinna bak Englagaard sjokolade. Ho ville flytte heim til Lierne, og for å gje seg sjølv og andre ein arbeidsplass, starta ho sitt eige sjokoladeri. Me fekk med oss ein pakke i gåve, og den smaka vel kanskje så godt som sjokolade kan smaka. På dei siste 10 km til Skjelbredtunet camping, kjende me i kroppane at me har gått langt på asfalt dei siste dagane, så to kviledagar skulle passa fint.
Dag 91
På Snåsa hadde me avtale med Inger-Lise og Jo, foreldra til Mette som me har jobba med på Eidsbugarden. Dei skulle koma å henta oss på campingen, så me fekk ein tur heim til dei, men først gjekk turen innom “Pe Torsa”. Ingrid vart med, mens eg blei igjen med Daik på campingen. Eg forstod på dei at skodespelet hadde vore bra, då me tok turen innom Englagaard sjokolade for ein godbit og kaffi. Me vil absolutt anbefala alle som ikkje har vore i Lierne før, om å ta turen innom. Her finst det flotte folk og vakkert landskap, og ikkje minst rimelig bra med “guts”. Eg og Ingrid fantaserer allereie om å dra tilbake på neste års “Pe Torsa”, til bygda der 9 av 3 bidrar, i følgje avisa. Vidare vart me køyrd heim til foreldra til Mette kor me har blitt rimelig bra oppvarta. Mette hadde kjøpt Tya øl frå Årdal, til vår store gleda, og me har blitt servert sodd til middag og eit svært dessertbord til dessert. Her kosar me oss masse.
Da Ingrid ble så gira på forestillingen, glemte hun å ta bilde. Bilde er hentet fra Google. Været var finere når hun var der vel og merke!
Dag 92
Her på Snåsa vert me så godt oppvarta, at i dag fekk me egg og bacon til frukost, og tur ned til Snåsa fjellstyre for å diskutera ruta vår for dei neste dagane med lokale kjentfolk. Jo hadde ringd og høyrd om me kunne koma, og me fekk kaffi, sjokoladekaka og masse gode tips til ruta, no har me nok funne ei flott ruta. Vidare gjekk turen til Steinkjer, der me fekk fiksa naudsynte ting, blant anna hos XXL, der dei gav svært god service og eg fekk ta reklamasjon på regnbuksa mi som har blitt litt for slitt. Kjekt å møta så serviceinnstilte og hyggelig personale. Like ved Steinkjer møtte me også Melissa, som syklar Noreg på langs, aleine. Me er imponerte, og det var skikkelig moro å møta nokon som også opplever Noreg på langs, men på ein litt anna måte. Me viste kvarandre våre hårete leggar og fortalte kvar våre historiar frå turlivet.
I morgon går turen vår vidare, denne gong på ein etappe til Meråker. Me er førebudd på myr, men satsar på lite regn.
Etter eit heilt fantastisk opphald hos våre nye venner i Sulitjelma, starta me der me slutta forrige gong, butikken i Sulitjelma! Dagens ruta gjekk på grusveg til Coarvihytta! Ketil, vår nye venn i Sulitjelma, var så grei at han køyrde sekken til Ingrid til stigninga var slutt, og min heilt til døra på hytta. Lette gjekk me innover grusvegen. På turen blir me alltid lika glad når nokon vil gje oss noko godt å eta på. Og me har konspirert oss fram til den beste metoden å få folk til å gje: Fortelja om kor gåvmilde andre er. Og denne dagen var ikkje noko unntak. På vegen møtte me ein mann som var på hytta si med sambuaren og svigerforeldra, og etter me hadde fortalt litt om turen vår og Ingrid la ut om alt me har fått, inviterte han oss på kaffi. Me takka ja, og det viste seg at kaffi betydde kaffi, øl og velsmakande vaflar. Etter mange vaflar og mykje god prat, gjekk turen vidare til Coarvihytta. Der fekk me ta imot Ingrid Fjellberg, som hadde gått ein anna veg, og som ville gå med oss frå Coarvihytta!
Ketil vår nye venn og privatsjfør fyller alltid bensinen sin på den lokale stasjonen i Sulitjelma.Ingrid synes øl smakte himmelsk godt i varmen. Takk til snille hyttefolk!Vaflene var på jernet før vi rakk og sette oss ned og de smakte himmelsk!
Dag 65
Endelig på sti igjen, og på veg mot neste hytta. Me nyt godt av den norske turistforeningens billige hytter, og går mykje hytte til hytte for tida. Då me gjekk i Padjelanta i den steikande varmen ønska me oss regn, og det fekk me dugelig nok av. Vatnet trengde seg gjennom skallkleda mine, og me krølla oss saman under tarpen til Fjellberg i matpausen. Til og med dobesøket etter pausen vart gjort under tarpen, og me blei einige om at me angra på at me ønska oss regn. Det var lurt for då slutta det å regna, men elvene var blitt store, noko me fekk kjenna på under diverse vadingar! Me gleda oss til nok ei norsk turisthytte, med sofa og dør til soverommet, men så heldige var me ikkje. Hytta var enkel med ope løysing! Me sprengfyrte for å tørka skoa, og dermed vart Ingrid så kokande varm i senga at ho måtte liggja rett på golvet for å bli kald nok for å sova.
Øsende pøsende regn…Vi går rett på. Var så våt uansett læll!
Dag 66
Været var bra, og etter ein litt sein morgon kom me oss avgårde klokka 12! Me skulle jo berre gå 18 km, så me hadde jo heile dagen på oss. Så då hadde me jo tid til å fiska litt også. Halv to byrja me å gå igjen, og hadde berre gått 1,5 km. Ikkje særlig effektivt, men dagen vart svært flott! Me gjekk nedover i ein flott dal, og alle naut dagen mens me høyrde på musikk og podcastar. Heilt til me møtte strie elver, men me kom oss no over dei også. Under lunsjpausen på Argalashytta fant Fjellberg ein gitar, til stor glede frå oss andre. Ikkje visste eg at ho var så flink til å spela og til å synga. Neste del av etappen gjekk ved sida av ei svær elv i eit svært frodig område, vakkert. Om kvelden kom me fram til Trygvebu, som hadde sofa, elektrisitet, myggnetting på soveromma og hunderom så hunden fekk sova på rommet mitt. Stor stas!
Lettgått og nydelig landskap.Argalahytta ble bygget i 1913 og bærer preg av særdeles høy faktor av koselighet.Her vokser det visst noen sjeldene arter, men hvor er de??
Dag 67
Me hadde sett på kartet me kunne ta ein snarveg på ein traktorveg rett på Junkerdal fjellstue, som me kunne spara nokon kilometer på. Det måtte me sjølvsagt prøva. Ein gong i tida var nok vegen ein flott og flat kjerreveg, som diverre har vakse seg tett og rast litt ut. Fiskestanga og flagget mitt var ikkje så glad i alle trea, men etter litt basking kom me oss fram og der kjerrevegen var flott var den verkeleg flott! Me hadde gleda oss til is på Junkerdal fjellstue, og vart litt flate i fjeset når me fann ut at kiosken der er nedlagt. Me fortsatte over fjellet til Lønnstua på Saltfjellet, og me fann årets første blåbær! HURRA!! Ein merkedag for oss på tur! Og ikkje nok med det, Ingunn Langødegård som me har jobba med på Eidsbugarden kom i møte med oss og hadde med seg massevis av god stemning, smågodt og SMOOTHIES! Det smaka heilt vidunderlig, som ein motsats til vår einsformige kost (hint hint til andre som skal bli med oss på tur, sjå og lær av Ingunn). Etter eit bad i whiskeyvatnet var me klare for middag og øl på hotellet, før alt toppa seg med sveler og blåbærsyltetøy (frå skogen). Alle var einige om at det var ein topp dag, og at det var kjekt å ha Ingunn på besøk.
På gjenngrodde stier av en svunnen tid.Synnøve går skuffet opp slalombakken etter å ha gått rett i låst dør på vei inn til turistsenteret for å kjøpe is.Årets første blåbær!!!!!!
Fyttigrisen det er tungt å plukke blåbær med over 25 kg på ryggen…
Dag 68
Planen var å gå vestover til Saltfjellstua og følgje turiststien i 3 dagar, til Bolnastua. Men etter me fann ut at det berre var 31 km frå Lønnstua til Bolnastua over E6 vart valet klart. Me ville tene fleire dagar på å følgje vegen, og det gagnar oss stort. Difor sette me i gang med å gå på E6, og turen toppa seg verkeleg når me kom inn på gamlevegen og fekk gå på grus og læra om Saltfjellet si historie, gjennom diverse skilt på vegen. Då me nådde polarsirkelen feira me med å steika sveler, før me fortsatte i mål. Ny rekord slo me også, 31 km med den tunge sekken på ryggen, trass i diverse gnagsår. #stolt
E6 inviterer til strandpause i solaGamlevegen over SaltfjelletVi er forbi polarsirkelen!Ingrid sin første blemme kom ca på dette tidspunktet.
Dag 69
Kviledag på Bolnastua! Ingrid har haika til Storforshei for å handla, Fjellberg vaskar klede og eg latar meg og ser på politisk debatt mellom Senterpartiet og miljøpartiet de grønne i Bergen. Me er alle tre engasjert i politikk når me ikkje er på tur, og eg kjenner på at det er litt rart å vera her og ikkje med på valkampen! Heldigvis er det mange flinke senterpartistar som er med i valkampen i heile landet, og det kjem mange nye valkampar å vera med på etter denne, eg får trøysta oss med det! PS. Ingrid x2 seier det er lika mange flinke folk i Miljøpartiet de Grønne.
Me vil vertfall senda ein stor klapp på skuldra til alle der ute som står på for eit parti som dei er einig med, og som engasjerer seg i samfunnet!
I morgon set me nasa mot Hattfjelldal, noko som vert berykta som halvvegs på turen. Wooohooo.
Gøy å haike med koselige Italienere!Nå har vi det godt 🙂
– Synnøve, Ingrid, Ingrid Fjellberg og Grønlandshunden Daik 🙂
Ut på tur igjen! Denne gongen måtte me forlata Ingrid sin flotte familie i Narvik og ikkje minst Ingrid Fjellberg som tok turen til oss på kvelden! Me kosa oss med kaker og lefse, den gode dusjen og ordentlege senger. I bilen opp til Tornehamn sat to tause jenter, som synst det var litt rart å forlata eit så komfortabelt liv. Heldigvis ga morfaren til Ingrid oss ein mjuk start på turen, og køyrde sekkane våre eit godt stykke av vegen til Abisko, slik at me fekk vandra enkelt avgårde. Sekkene var lettare enn nokon gong ved start tenkte me, i Narvik fekk me sortert bort litt for tungt utstyr. I Abisko fant me ei vekt me kunne få sjå kor “lette” sekkane var. Hakesleppet kom då sekkane vog 27 og 26 kg, utan vatn. Etter turtips frå turiststasjonen gjekk me opp til den einaste plassen i Abisko nasjonalpark me fekk overnatta, og sette opp teltet. Etter mange møter med myggen blei me einige om at me forstår kvifor folk bur i hus og ikkje i telt.
Dag 49
Med vatn i sekken vog sekken nært 29 kg. Med viten om kor tung sekken var, virka den endå tyngre. Me var no på den mykje gåtte Kungsleden, noko me merka av at me møtte massevis av folk og stien var svært bra merka! Me møtte blant anna fire svenske karer. Dei vart nok så blenda av skjønnheit og hårete leggar at dei spurte oss om me var på dagstur. Me såg på sekkane og kvarandre, og lo godt. Dagen toppa seg då me nådde Abiskojaure der me åt lunsj saman med to tyske kvinner av den lattermilde sorten. Me lo og lo og lo, så mykje at betjeninga kom ut og spurte oss kva som var så morosamt. Men det hadde me eigentleg ikkje noko svar på. Vidare gjekk turen til me nådde nordenden av Alesjaure, der me sov i telt i regnet.
Dag 50
Etter god stemning i teltet, med musikk og moro, gjekk turen vidare i lettgått terreng. Klokka 12 var me ved Alesjaure og åt lunsj innadørs. I Sverige er dagsbesøk på turisthyttene gratis, mens overnatting innadørs kostar 420 svenske kroner. Det er uaktuell pris for oss som skal vera ute så lenge, så då blir hyttene lunsjstad for oss istadenfor overnattingsstad. Då me gjekk vidare møtte me blant anna eit svensk par som også var på langtur og som skulle oppover den ruta til Kautokeino som me kom ned. Fantastisk kjekt å møta andre som også er på langtur.
Dag 51
Etter nok ein deilig morgon med god stemning i teltet, gjekk turen oppover. I dag skulle me nå Kungsledens høgaste punkt, noko som me hadde høyrd var både “svårt” og “difficult” og full av snø. Men det viste seg å vera den lettaste snø-oppoverbakken me har vore borti til no. Av dei mange folka me møtte på stien denne dagen møtte me blant anna Lukas på 19 år frå Danmark. Han slo seg saman med oss, og var med oss heilt til stiane våre gjekk kvar sin veg. Dagens høgdepunkt må garantert vera butikken på Salka. Der hadde dei øl, og små chipsposar til 10 kroner. Me kjøpte 9 posar, og hadde “fest” i teltet om kvelden.
Dag 52
Endelig ute av Kungsleden, og ein dag me ikkje møtte folk på stien. Fantastisk deilig. Terrenget me møtte var nok det terrenget til no som minnar mest om Voss og Storavatnet. Med andre ord synst eg det var fantastisk flott! På kvelden sette me opp teltet utafor turisthytta Hukejaure, og fekk tørka litt kle og snakka med mange hyggelige folk.
Dag 53
Endelig sol! Me kosa oss på stien, og hadde mange runder med “dilemma” der dilemmaene vart drøyare og drøyare, så til slutt slutta me. Då me kom fram til Sitasjaure ville me gå litt lenger, og byrja å gå på grusvegen til Ritsem. På vegen gjekk me og drøymde om at me skulle bli kjend med ein same som kunne gje oss øl, og så kom det køyrande ein bil. Inni bilen sat ein same som både ville køyra oss til Ritsem og gje oss mat. Bilturen til Ritsem takka me nei til, men kjeksa jubla me for. Han køyrde vidare, og plutselig var han der igjen. Han hjalp oss å setja opp teltet, og diska opp med sjokolade OG ØL! Me jubla av glede når øla dukka fram, det var nesten som om me blei litt rørt. Etter øl nummer to tok me kveld, og me sa fint farvel til vår nye samiske venn.
Dag 54
Etter at varmen jaga oss ut av teltet på morgonen, fekk me ein flott frukost i sola. Ville Roger, vår nye samiske venn, dukka opp i dag også? Me trengde ikkje lura lenge, plutselig var han der. Og denne gongen hadde han med seg lasso som me fekk prøva og øva oss med. Stor stas og veldig moro. Etter nok et farvel med Roger, gjekk turen nedover mot Ritsem. På vegen var mange samar i fult arbeid med å laga reingjerder. Det var på tide å merka kalvane, så det var tid for å få opp eit gjerde til å stoppa reinen når den kjem springande nedover. Dei jobba så fort, at dei jobba nesten fortere enn eg og Ingrid gjekk. Etter mange gode samtalar gjekk turen vidare, og jubelen var stor då vår nye samiske venn Roger, kom køyrande med brus til oss, HURRA!! Snillare same skal ein leita lenge etter. Etter me nådde Ritsem i halv fire tida har me henta ut pakke heimafrå, og jobbar iherdig for å bli ferdig med det me må bli ferdige med før neste etappe. Dermed kan kviledagen imorgon bli kviledag og ikkje planleggingsdag.
Vidare skal me inn i Padjelanta og gå ned til Sulitjelma. Me må over eit stort vatn, eit vatn eg eigentleg hadde tenkt til å gå rundt. Men etter å ha snakka med lokalkjente og ein som har gått rundt i år, har eg slått tanken frå meg. Mange store elver utan bruer, han eg snakka med holdt på å drukna i ei elv. Dette tar eg ikkje sjansen på, så denne gongen bit eg i det sure eplet og tar båten eg også!
Me har også snakka om korleis turen framover skal bli. Skal me la turen få vera ein rusletur eller skal me jobba for å koma fram til det me først såg for oss. Dei vekene eg venta på at snøen skulle smelta, mista me jo mykje tid, sjølv om eg er glad eg fekk oppleva fjella frå Kautokeino og ikkje bilveg i Finland! Me har kome fram til at turen skal forbli ein rusletur, der me faktisk har tid til å fiska, lesa bok og kosa oss. Så får me heller ta igjen litt til vinteren om me ikkje rekk å gå til Lindesnes før haustsnøen kjem. Slik vil turen vår bli best for oss. Men kven veit, kanskje me blir så spreke at me kjem til opprekna tid likavel? Denne veka har vertfall kilometrane flydd forbi, sjølv om dei tunge sekkane tærer litt på kroppane.
Kviledag i Kilipsjärvi og planlegging og handling. Me skifta overnattingsstad til Kilpisjärvi hikingcenter for å spara pengar og kunna setja opp teltet. Me pakka sekken før me drog på handletur. Sekkene var fulle før me byrja å handla, korleis skulle dette gå? Etter å ha gjedd sekk og handlevarer til to forskjellige bilar som ville hjelpa oss gjekk turen smertefritt til hiking centeret (4 km), men pessimismen om korleis me skulle få plass i sekkane var der. Forrige gong hadde me planlagd mat til akkurat så mange dagar me kom til å bruka, no ville me ha litt meir, for å vita at det går fint dersom ein må bruka nokre dagar ekstra. Men sekkane blei tunge, humøret vårt også. Me skulle skiljast frå Fjellberg, som herfrå ville oppleva eventyret aleina, og få tid til å tenka. Daik hadde mista litt pels på rumpa, etter slitasje frå kløven, som myggen elska mykje meir enn me hadde rekna med. Diskusjonen om korleis me ville ha turen blei oppheta mellom meg og Ingrid, og det viste seg at me var litt meir ueinige om ting enn me hadde rekna med. Stemninga var på bånn, men etter all diskuteringa vart me einige om at den påfølgjande dagen skulle me laga fin, no skulle me på nok ein fin tur.
Dag 36
Dagen starta med ein fantastisk frukost på hiking centeret, som laga eit godt grunnlag for resten av dagen. Me spente på oss sekkane og kom i gang. Og jammen greidde me å laga god stemning. Denne dagen skulle jo bli fin for oss begge, sånn var det berre. Og slik vart det. Me møtte masse hyggelige folk som me kunne fortelja til kor tunge sekkane våre var, og me kom til Treriksrøysa og fekk oss ein rask svipptur innom Sverige, Noreg og Finland på under 15 sekund. Hytta låg berre 3 km unna treriksrøysa, og stemninga var god på hytta med vingummi og speling på hytta.
Alt for tung sekk….
Treriksrøysa! Finland, Norge og Sverige.
Dag 37
Og herfrå var stemninga god. Me hadde jo begge fått utløp for kva som var viktig for oss på turen, så det var enklare å tilpassa oss kvarandre. Hunden gjekk greit, og forma mi hadde blitt svært mykje betre sidan me starta i Kautokeino. No var me meir like. Turen gjekk i vakkert landskap til Gappohytta, der me åt lunsj med eit finsk par og fekk oss ein kikk i hytteboka. Vidare gjekk me litt til for å koma endå nærare Rostahytta, som me skulle gå til dagen etterpå. Den einaste tørre teltflekken me fant var på ein haug, så det var god trekk i teltet. Eg fekk den “gode” ideen om at eg skulle prøva å sova i soveposen min utan varmeflaske. Etter ei natt der eg vakna mange gonger av at eg fraus er konklusjonen: ved kaldt vær og vind SKAL eg har varmeflaske (frå no av).
Daik elsker å rive ned DNT merkingen….Dette var tredje gangen Ingrid måtte sette steinen på plass.Fin og tørr flekk med masse vind så myggen holdt seg unna.
Dag 38
Mykje stigning og mykje snø, men det gjekk framover. Det var litt kaldt i været, men det hjalp oss så snøen haldt seg litt hard. Over kanten fekk me gode snøfonner å skli på, moro for tobeinte og firbeinte. Halv 5 ankom me Rostahytta, rekordtid på turen for å nå dagens mål. Me var sikre på at det ikkje kom til å koma nokon til hytta, så eg sprada rundt naken og tok meg ein etterlengta vask i elva.
Ingrid påstår man får gode armmuskler av å gå med staver.KantlyngIsdalenRostadalen
Dag 39
Og plutselig var det visst folk på nabohytta likavel. Ein skal visst ikkje vera heilt sikker på at ein er aleina likavel. Det eine paret som var der hadde me tidlegare møtt i Kautokeino, og så møtte me vår nye tyske venn Malte. Malte gjekk aleina, og stoppa jamnt og trutt for å venta på oss og for å slå av ein prat. Sola skein, og me naut dagen. Me var usikker på om me ville sova inne eller ute, men med våte sko og kjekke folk på Dærtahytta var me overbevist om at me ville sova inne.
Gamle rostahyttaNydelige Rostadalen
Malte!Nedoverbakker på snø går unna!
Dag 40
Så gjekk turen til Dividalshytta, vår første dagsmarsj på 24 km på denne etappen. Me starta tidleg saman med Malte, og nok ein gong var eg vrang og sur på morgonen. Det har vist seg at det har skjedd jamleg, at eg er gretten på starten av dagsmarsjen, før eg blir blid. Heldigvis er Ingrid sånn middels tolmodig, som lar meg få mine utbrot og etter refleksjon rundt kvifor eg blir så gretten, satsar me på at det blir ein slutt på det. Dette vart vertfall ein fantastisk dag, me naut sola og lettgått sti. Me tok pause i ein heil time i sola, og naut livet. Heilt til me møtte monsterbakken, men den gjekk no an å koma seg opp den også. Me fekk også ein ny venn denne dagen, Ola som har gått frå Alta. Det var god stemning i hytteveggen på kvelden, og stemninga steig betrakteleg når hyttevakten Victoria kom opp på kvelden og hadde med seg ferske tomatar.
Nye Dærtahytta
Dag 41
Kviledag på Dividalshytta. Endelig ein kviledag utan planleggingsarbeid, ein dag der me hadde tid til å lesa bok og slappa av. Me sa farvel til våre nye venner, og ba dei skriva i hytteboka så me fekk følgje ferda deira. Dagen vart serdeles lat, men på kvelden braut jubelen laus: Fjellberg, vår gode venn, som låg ein dag bak oss ankom Dividalshytta og me hadde masse å fortelja kvarandre.
Dag 42
Fjellberg tok ein halv dag mens eg og Ingrid fortsatte. Gjennom Dividalen, Anjavassdalen og opp til Vuoma. Anjavassdalen var ei flott oppleving, sett bort frå alle dyra som følgde med, mygg og klegg. Kvar gong kleggen nærmar seg oss kjem Ingrid med store hyl og stygge ord, og sjølv om sola varma mykje, stengde ho seg inne i skalljakka i pausane. Anjavassdalen er også kjent som bjørneland, det vert jamleg sett bjørn der. Men me som har ein Grønlandshund på slep skremmer bort alt som heiter ville dyr. Hunden overraska meg svært positivt, sjølv i varmen klarar han seg fint, allmenntilstanden og arbeidslysta vert ikkje særleg redusert. No har me ikkje opplevd ekstremvarme endå, men eg vil påstå han greier seg svært bra. Me greidde ikkje å gå rett forbi Vuomahytta, me berre måtte inn og lesa kva folk hadde skrive i hytteboka, men etter lesinga gjekk me litt til for å koma nærare Altevasshytta. Myggen dominerte sterkt ute, men heldigvis slapp me unna mygg i innerteltet.
Dividalshytta.Nydelig furuskog i Dividalen.Vadingen var litt dypere enn antatt!Daik har blitt veldig flink til å gå over hengebruer.Det er rovdyr i fjellene her selv om det eneste rovdyret vi har sett er mygg og klegg. Her fra Anjavassdalen.Nydelig midnattssol ca. 3km fra Voumahytta.Synnøve smiler selv om myggen svermer rundt henne. Ikke så rart når hun har en så fin mygghatt!
Dag 43
Vår lengste dag hittil, 25,5 km. Nok ein gong starta dagen oppover, med snø, denne gongen minna snøen meir om slush, og eg sank gjennom til livet fleire gongar. Likavel gjekk det relativt raskt gjennom snøen ned i dalen til Gaskashytta, der me sjølvsagt gjekk inn for å lesa hytteboka. Når me ikkje har dekning eller nett er hytteboka eit godt alternativ til Facebookstalking, der me følgjer med på dei som ligg før oss på stien og på langtur. Me har også ein vane om å fortelja alle me møter at når dei møter ei jente som går aleine må dei sei hei til Ingrid nr 2, vår kjære Fjellberg. Denne dagen møtte me også fleire folk, blant anna Philip og Philip som har gått frå Ulm i Tyskland og er på veg til Nordkapp. Etter ein god rast på Gaskashytta gjekk turen vidare til Altevasshytta. Me gjekk og me gjekk, og trudde me nesten var framme då me møtte “masse” oppoverbakkar og eit skilt der det stod at det var heile 3 km att. Ein liten knekk, men me kom oss no fram til slutt. Også på Altevasshytta kan me skryta på oss at me møtte flotte folk, blant anna eit svensk par på veg til Kilpisjärvi.
Mange larver som skal bli til spesielle sommerfugler ved AltevannRolig morgen med kaloririk frokost før turens lengste etappe.
Råtten snø med mange små bekker gjemt under snøen
Dag 44
Foreldra til Ingrid kom på besøk, wohooo. Dei hadde sekkane fulle av godsaker og ville også bæra for oss. Stor stas, og lette som fjører gjekk me i sola oppover på veg mot Lappjordhytta. Stemninga var heilt fantastisk, det var stor stas å ha med oss Ragnhild og Tom Erik på tur. Undervegs skya det til, og me hadde eit lite uhell på ei snøfonn. På kanten øverst var det blitt is, og me såg ikkje korleis det såg ut under. Isbrua knakk, og Tom Erik sin fot kom i klem mellom isblokkene. Foten hovna raskt opp, men etter ei tid kom me oss vidare. Med regn, vind og estra våt slush-snø vart turen ekstra tung, og jubelen var difor stor då me nådde Lappjordhytta. Der blei me møtt av personlig brev i hytteboka frå vår nye venn Malte, stor stas for to jenter som diggar hytteboka. It was nice to meet you Malte, hope you are doing fine in Germany.
Kos å ha besøk av mamma og pappa!Vått!Enda våtere..
Pass opp for isbroer på snøskavler
Dag 45
Vår første morgon på leeeenge, der me sov så lenge me ville, det var ikkje så lang etappe me skulle gå. Me såg for oss at etappen skulle vera lettgått og fort gjort, den var forsåvidt det, men etappen hadde sikker 50 oppoverbakkar og 50 milliardar mygg (ifølgje Ingrid). Jubelen var stor då me såg bilvegen, og me visste at me hadde fullført vår 2. Etappe saman. HURRA! Me vart henta av morfaren til Ingrid, blei køyrd til Leirvik i Narvik, fekk handla øl og taco og kunne endelig ta ein etterlengta dusj.
Vi begynner å bli rutinerte på utvask av hytter
Morfar måtte ha med tilhenger for å få med fire personer, en hund og fire sekker til Leirvik
Dag 46
Kviledag, og tur til Harstad for å levera frå meg Daik. Sørover burde me gå på svensk sida, det er absolutt den beste plassen å gå, spesielt i år når det er så mykje snø. Då må me gjennom Padjelanta nasjonalpark, der det ikkje er lov med hund. Så då får hunden seg ein god pause frå turen, frå Tornehamn til Sulitjelma. I Harstad hadde Marit tatt med seg TRE kvalpar som eg fekk helsa på. Me fekk handla utstyr for meg som var øydelagd og åt på både burger king og sushi restaurant og tilbake i Leirvik vart eg servert taco og vaflar.
Trist å dra videre uten Daik, men vi ser han heldigvis snart igjen.Synnøve fekk hilse på tre av hvalpene til Marit, stor glede for hundeglade Synnøve.
Dag 47
Nok ein kviledag, handling og organisering står på planen. Me ser framover til nok ein etappe på tur, og gler oss veldig til å koma oss på tur igjen!
– Tekst av Synnøve og bildeoppsett av Ingrid, på tur med Grønlandshunden Daik
Etter ein lang pause var det godt å få Ingrid nordover, og pakka meg avgårde frå Marit og Geir Ivar! Problemet var berre at eg pakka med meg så mykje ting at eg verken kom til å få plass i sekken eller greia å bæra alt eg hadde med! Då eg og Daik ankom Narvik, til Ingrid og hennar besteforeldre, fekk Ingrid jobben å vera streng, og me fekk bort halvparten av alt eg ønska å ha med! Litt kjipt å leggja att Ipaden, boblejakka og anna moro eg hadde gleda meg til, men ryggen og kroppen er nøgd med valet! Og heilt ærlig er det litt befriande at turen plutselig dreiar seg om å ha lite.
Så kom neste problemstilling: Korleis skal me koma oss til Kautokeino? Me prøvde diverse annonsering og hadde fleire lause trådar, men morfaren til Ingrid synst det beste var å få køyrd oss opp sjølv, til vår store begeistring. Me er svært takksame og glade for at me kom oss så greit til Kautokeino!
Under leitinga etter transport leita me også etter kjentfolk i området me skulle gå! Me visste me kunne spara 40 km ved å ta ein snarveg på Nordkalottløypa, men var usikre på kor det var lurt å gå! Heldigvis kom me i kontakt med Jonna og Per Jonas, som viste oss gode alternative ruter over fjellet! Stemninga steig då me fekk læra samiske ord av Jonna, og fekk bli med ut i båt for å setja garn. Stemninga var på topp då me opna pilsboksen i sluddvær og vind.
Dag 25
Og så starta rusleturen. Tidlegare hadde me hatt kontakt med Ingrid Randisdatter Fjellberg (heretter kalla Fjellberg), ei tidlegare klassevenninna av Ingrid, som også går Noreg på langs og skulle same veg som oss same dag som oss. Ho hadde berre eit problem, ved ein feil fekk ho ikkje tilsendt karta over området. Det var difor naturlig at ho vart med oss på tur. Me hadde avtale om å møtast klokka 10 ved hotellet, eg og Ingrid var der klokka 12! Urutinerte og ferske på denne turen, tok ting mykje lenger tid enn me hadde tenkt! Men klokka 12 var me klare til avgang, og fekk kjenna kor tunge sekkane eigentleg var. I starten valde me å gå på vegen. Asfalten tok hardt på beina, og me merka at forma vår var rimelig forskjellig frå kvarandre! Etter 20 harde km (for meg) tok me kveld, og fant ein hyggelig overnattingsplass ved vegen.
Dag 26
Sliten etter gårsdagen var det berre til å samle krefter, pakke leiren og koma seg på vegen att! Denne dagen vart fin, med masse sol, flott utsikt og etter kvart traktorveg med mjukt underlag! Me hadde også forskjellige morsomheiter på tur, for eksempel “kva er oddsen”. Resultatet var at eg måtte gje slengkyss til neste bil, som stoppa og lurte på “Kva det va?” Etter 24 km kom me til hytta til Jonna som me møtte i Kautokeino. Me brukte 12 timar på å koma oss dit, og det gjorde ekstra godt å fyra i ovnen og setja mobilen på lading i veggen! Fjellberg fekk sin aller første vading over ei elv denne dagen, til min og Ingrid sin store beundring. Fjellberg har nesten ingen friluftslivserfaring, men har likavel vald å gå Noreg på langs for å bli betre kjend med naturen, med Noreg og seg sjølv, etter inspirasjon frå blant anna boka “Wild” av Cheryl Straied. Følg ho gjerne på http://www.kristinsturblogg.com 🙂
Dag 27
Slitne etter gårsdagens 12 timarsøkt, sov me litt utpå og morgonen drog ut, i mjuke gode senger. Kvart på 1 byrja me å gå mot Nedrefosshytta. Dette var vår første dag på tur utafor veg, og me møtte fort på vår første utfordring, vading til låret. Men etter litt tid var me vel over. Daik, Grønlandshunden me har med oss, oppfører seg stort sett bra, men han blir heilt vill når han ser reinsdyr og kan elles vera litt sterk når han går. Han er ferdig opplært trekkhund, så det er ikkje så rart han vil trekka. Heldigvis er Ingrid snill og tar han når eg og anklane treng avlastning! Då det var blitt seint på kvelden, og me var våte og slitne, slo me leir 6 km unna hytta.

Dag 28
Ein innmarri flott dag, med ekstra kitling i magen. 6 km, men masse utfordringar. Flott anledning for å feira at Ingrid har slått rekord i kor lenge ho har vore på tur. Frå i dag er kvar dag ein milepæl. Utfordringane var blant anna elver, elver som det stod i rutebeskrivelsen skulle vera strie, brøyta me oss gjennom med stavane. Då me kom til meir spennande utfordringar synst eg alltid det var så skummelt å gå med Daik, kva om noko skulle skje med han? Tøffe Ingrid var snill og tok han gjennom utfordringane, mens eg såg ein anna veg. Det mest spennande var definitivt steinhylla der me haldt i vaieren for å vera sikra.
Reisadalen var uendelig vakker, og me fekk eit fantastisk opphald med ein halv kviledag! Me bada, fyrte i ovnen og tørka klede!
Dag 29
Ein dag eg og Fjellberg hadde kvidd oss til! Me skulle ut av turiststien og rett over på Somashytta, som me skulle spara 40 km på. Men først skulle me 400 høgdemeter opp, på ein km. Spennande. Ingrid var kartlesar, og etter gode tips frå lokale kjentfolk fant me god veg opp, sjølv om det tok litt tid. Å gå utan sti, gjorde at me gjekk mykje i kratt, myr og litt i ur og våt snø. Dagen var spesielt utfordrande for kartlesar Ingrid, som kjente ansvaret på skuldrene og som er over middels stressa når skodda kjem sigande på. Alle hadde ønske om å koma til Somashytta, men etter 13 timar og 7 km att, måtte me innsjå at me ikkje ville nå målet. Etter ein heil dag med regn, var det tørre kleskiftet og den tørre soveposen kjempegod å ta på seg!
Dag 30
Me vakna slitne til skodda, me var så slitne at me var glad for at me måtte ligga litt værfast. Etter ei stund bestemte me oss for å gå på kompasskurs til Somashytta. Denne dagen kom aldri energien, eg var heilt i bånn heile dagen. Halv 4 kom me fram til hytta, og eg var så sliten at eg grein. Me bestemte oss for å ta ein halv kviledag på Somashytta også, noko som var ekstremt godt for alle. Sjølv for Ingrid som vart stressa over at boka hennar vart utlest allereie klokka 8. Sånn er det når ho ikkje har så tjukk bok som meg. Ja så tjukk at eg må brenna sidene eg har lest.
Dag 31
Finland, her kjem me! Frå Somashytta kom me straks over grensa, og fekk plutselig finsk merking på turiststien. Det var stor stas å endelig ha energi igjen, og koma seg til Pitsujarvi og den finske turisthytta før klokka 6 på kvelden! I Finland har dei turisthytter som er gratis å bruka, med ved og gass. Luksus for oss som går Noreg på langs! Me kosa oss i sola, og synst livet på tur var kult.
Dag 32
Kanskje den vakraste dagen. Me følgde ein foss nedover, og fekk kryssa elva på ei god bru. Me byrja også å møta mennesker. Det morsomaste må vera han som ikkje ville svara på halloen vår og tok pause 5 meter frå vår pause. Og han me møtte som gjekk på tur med handlepose. Etter 20 km, vakre fjell og såre føtter kom me fram til Kuinarjohki. Været var så bra at me valde å slå opp teltet. Utover kvelden vart me invitert inn i hytta til fire lithauenske menn som var på fisketur. Me fekk te og me fekk smaka på lithauensk tradisjonskost. Mørkt brød med røykt spekk av gris. Røykt spekk av gris er ikkje for alle, sa dei, noko som stemte for meg. Men smaken vart betre av 80% sprit. Den varma samtidig godt i halsen. Me blei einige om at me skulle koma opp til kaffi klokka 9

Dag 33
Finland og Norge er ikkje i samme tidssone. Når klokka var 9 i finsk tid sat me i leiren og åt frukost! Men heldige som me var kom dei snille karane med kaffi OG sjokolade! Stor stas for tre turjenter, som fekk føla seg litt som prinsesser. Etter ein times gange fekk me dekning på mobilen, etter 9 dagar utan!!! Jubelen var stor, endelig fekk me satt på songen “voi voi, høyt oppi fjellet, når jeg venter på kjæresten min”, som me har songe på kvar dag, single som me er. Me fekk også ringd heim og sjekka snapchat, instagram og Facebook! Då me byrja å gå att auka farten, og då dagen var omme sette me opp teltet 2 Km unna Kilpisjärvi.
Dag 34
Etter ei siste teltnatt med altfor mykje mygg, alt for varmt telt og etter å ha sett sesongavslutninga på Skam, venta dei to siste kilometrane. Og plutselig var etappen slutt! No kosar me oss på Kilpisjärvi hotell, og har fortært kvar vår store burger, halvliter øl og ein kremete dessertbuffet som etterlot begge Ingridane med mageknip og vanskar med å gå. Mens dei la seg i hytta, drog eg og Daik på butikken, der folk stilte seg i kø for å snakka med oss, då det blei nemnd at me går Noreg på langs.
Imorgon drar Fjellberg vidare utan oss, mens me ventar ein dag til. Det har vore svært moro å sjå utviklinga hennar gjennom naturens utfordringar, og me er ikkje i tvil om at ho vil nå målet sitt som er verdens ende. Masse lykke til Fjellberg, me vil sakna deg masse og håpar me tar deg igjen. No skal me gjennom Dividalen og til Bjørnefjell ved Narvik.
Det har vore fantastiske dagar på tur, men også tunge og harde. Det er litt utfordrande at eg og Ingrid er i så forskjellig form, ho er ein god del sprekare. Men me begge lærer å tilpassa oss mentalt og forhåpentligvis vil forma vår etterkvart bli likare kvarandre! Det er også ein utfordring for tidsskjemaet at eg har hatt 4 vekers pause, men me satsar på at farten og kapasiteten aukar og at me når Eidsbugarden og Finse til oppsatt tid! Planen var opprinnelig å aldri gå meir enn 20 km for dagen, me får kryssa fingrane for at me etterkvart vil kunna gå lenger enn som så.
– Skrive av Synnøve, på tur med Ingrid, Fjellberg og Grønlandshunden Daik 🙂
Reisadalen var uendelig vakker, og me fekk eit fantastisk opphald med ein halv kviledag! Me bada, fyrte i ovnen og tørka klede!
Rusletur til Lindesnes 