Det var klart for tur igjen, denne gongen skulle broren min vera turselskapet mitt. Me har aldri før vore på langtur saman, så dette skulle bli ein ny oppleving for oss. Eg fortalte han før turen at me kom til å få ekstremt sær humor saman, då svarte han berre kritisk “åååja?”, men me fekk no sjå svara eg.
Etter mykje pakking var me klare. Me hadde med oss mykje nødvendig utstyr, god mat og litt unødvendig utstyr, som f. eks. ein liter med 60, om me skulle koma bort i lystig lag. Litt trivselsvekt måtte me ha, fann me ut av.
Etter ein god fjellburger på Haukeliseter suste me innover i den stikka løypa. Og den første teltnatta vart mild og god vindstille vær. Primusen til Olav var ikkje heilt samarbeidsvillig, men fordi Olav har så mykje teknisk innsikt (som eg ikkje har) vart ikkje detta ei stor bekymring. Me hadde jo uansett min som gjekk som ei klokka.
Etter endt dagsmarsj neste dag kom me til Holmvatnhytta. Holmvatnhytta måtte me dela med nokre mus, som synst at soveposen til Olav smaka godt, og ikkje minst låg under senga mi og knaska på noko plastikk. Eg trudde dei hadde tatt tak i posen min med “fleskesvær” (tørka flesk, med masse kaloriar og protein) og ropte ut midt på natta “HEI, SLUTT, GÅ VEKK”. Etter ei lita stund høyrde eg frå Olav sitt rom “Hææ?”, han trudde det hadde kome folk midt på natta som ville sova på mitt rom. Mitt største nedsig på Holmvatnhytta var når eg forstod at telefonen min var daud. Eg hadde fått virus for nokre dagar sidan, og no var telefonen umogleg å få kontakt med. Alle dei gode songane eg hadde fått inn på spotify var no utilgjengelege resten av turen. Jaja, det var ikkje noko å gjera med det.
Frå Holmvatnhytta var det slutt på stikkene og me måtte navigera på eiga hand. Det hadde vore lett det, om me kunne ha sett noko i nedoverbakkane. Det er enklare å sjå snøen når ein er litt bak enn midt oppi det. Ein gong som Olav stoppa av seg sjølv såg eg plutselig at skia hans stod i friluft, då snudde me i ein litt anna retning.
Sikten var så dårleg at det var godt å ha kompasskurs over vatnet. Me nærma oss enden av vatnet, men såg på kartet at det ville ikkje vera problematisk å navigera ned til neste vatn og vidare til neste hytta, med ei kraftlinja og gode kjenneteikn i naturen. Me hadde fått dreisen på å trekka pulk og alt låg bra til rette for at me skulle få ein bra tur (bortsett frå at eg hadde litt heimlengt, men det skulle no gå seg til tenkte eg).
Plutselig høyrer eg ein knekkelyd, og foten glir gjennom i snøen. Hææ, har eg dotte gjennom isen? Nei, her var det ikkje noko vatn. Eit steg vidare, datt fortsatt gjennom snøen. Kva var detta for noko? Var det noko med bindinga? Nei! Skia var knekt. Skia var “gjenge ao”, som me seier på Voss. “FAA***********” ropar eg. “OLAV” fortset eg, før eg ikkje greier snakka meir. Hyperventileringa gjer at eg får ikkje eit ord ut av munnen og eg er så stressa at eg veit heller ikkje kva eg skal seia. Olav har stoppa opp og ser bakover og endeleg får eg det fram “SKIA MI HAR KNOKKE”.
Heldigvis var me ikkje langt frå land, men det var langt nok, for med ei knokken ski er ein heilt hjelpalaus. Brodern trakk alt ustyret opp på land, og me funderte på kva i alle dagar me skulle gjera no. Me var 10 dagsmarsjar unna Ljosland. Og brodern, teknisk ansvarleg, såg ingen mogelegheit for å spjelka skia for ein så lang tur. Me måtte snu tilbake til Holmvatnhytta, gå 4 km tilbake, så kunne han dra tilbake til sivilisasjonen og få kjøpt ei ny ski. Etter ein god lunsj, begynte me på tilbakevegen. Det gjekk sakte. Eg greidde ikkje trekka noko som helst, for eg datt gjennom snøen for kvart steg. Så brodern måtte trekkja vertfall 80 kg med utstyr, mest truleg meir. Men kva var det der borte? Var det ein snøscooter? Jepp, og dei kom mot oss. Før me fekk sukk for oss hadde eg fått skyss til Sloaroshytta og Olav skyss til Hovden. Dagen etterpå skulle Olav koma opp til Sloaroshytta med eit nytt par med ski. HURRA.
På Sloaroshytta fekk eg tenkt mykje. Eg var heilt aleina med mine eigne tankar. Kva hadde eg gjett meg ut på? Kva hadde eg dratt med meg på broren min på? Var eg flink nok til å ha ansvar for navigeringa i ukjend og vanskeleg terreng? Var det dumt at eg hadde dratt han med på det her? Me hadde hatt så ekstremt mykje uflaks, dårlig primus, øydelagd mobil, museeten sovepose og no ei knokken ski. No skulle me endå lenger vekk frå sivilisasjonen, kva meir uflaks kom me til å få? Eg sakna kjærasten min så mykje at det gjorde vondt og det einaste eg ville var å koma heim igjen til han. Dagen etterpå gjekk eg på Olav sine ski, dei kilometrane eg mangla frå dagen før. Men i oppoverbakkane var hjarta heilt anleis, det var meir som det slo hardare enn før og kanskje litt meir uregelmessig? Og ankelen då, den var no vertfall ikkje god. Eg stressa over kva eg kjende i hjarta mitt, og hjarta blei eigentleg ikkje noko betre. Olav, som kom opp med nye ski, såg på meg kor sur og sint eg var, og me hadde lange samtalar om for og imot å avslutta turen eller ikkje. Eg var redd for helsa og ville berre heim, Olav ville fortsetja. Men me blei einige om at eg skulle ta ein telefon til legevakta, på ein topp med dekning 12 minutt å gå frå hytta, så skulle me sjå kva dei sa om hjarta mitt.
Å ringje til ei legevakt og sei at ein er 26 år gamal med vondt i hjartet, er som å hiva bensin på eit bål. Eg hadde jo tenkt å gå på ski ned til legevakta i Hovden, for så å gå opp igjen og fortsetje turen om alt var som det skulle. Men før eg visste ordet av det var AMK, ambulansetenesta, kobla opp. Eg fekk ikkje ein gong lov til å pakka sjølv og før eg visste ordet av det kom det ambulansepersonell på snøscooter opp på hytta, med EKG apparat. Me tok ein rask EKG før eg vart med ned på legevakta. Alt viste seg heldigvis å vera i den skjønnaste orden, legen såg også litt på ankelen min, og meinte at eg helsemessig var klar for etappen vidare mot Ådneram, for no ville me ikkje rekka Ljosland innafor tidsskjemaet som me hadde. Røde Kors, som henta meg ut med snøscooter, var så hjelpsame med meg, at dei gjorde eit unntak og lot meg sove på Røde Kors hytta med dei og stilte opp med svært god mat, dusj og ikkje minst lån av telefon, så eg fekk ringt alle som eg er så glad i heima.
Og dermed, var eg faktisk klar for å fortsetja turen. Eg suste opp att på Sloaroshytta, vel viten om at hjarta var friskt, og med i sekken hadde eg masse godsaker som Olav satta stor pris på då eg kom opp.
Dagen etterpå sette me avgårde. Her fant me ikkje ruteval utfrå kor den stikka løypa går i påsken, her måtte me sjå nøye på kartet på kor det var lurt å gå. Me naut den fine sola, navigeringa gjekk lett som ein plett, men me måtte byta på å brøyta spor, snøen var tung å gå i. Men etter ei stund kom me i eit snøscooterspor. Og då me kom nærare dagens største bakke såg me at snøscootersporet gjekk heile vegen opp. HURRA, eit snøscooterspor gjer oppoverbakkane mykje enklare å gå. Me suste oppover med musikk i øyra, og då me møtte naturoppsynet, som hadde laga snøscootersporet, og dei kunne fortelja at sporet gjekk heilt til Krossvatnhytta, dit me skulle, då satte me inn turbogiret og suste innover fjellet. Dei tre dagane til Krossvatnhytta var plutselig blitt til to og me var klare for kviledag.
Kakao med 60 smaka godt i solveggen på kviledagen, spesielt når me høyrde på herrestafetten i skiskyting. Me håpa og trudde at Ingrid og Erik ville koma iløpet av dagen, og JESS, der kom dei opp bakken til hytta. Me blei superglade og alle måtte ta kvar sin shot med 60! Resten av ettermiddagen og kvelden hadde me det superartig. Ingrid og Erik er kjempekule, og det var utruleg godt å vera med nokon andre enn berre min eigen bror.
Det var trist å sei ha det til Ingrid og Erik, våre einaste venner på tur, men me måtte vidare sørover og dei måtte vidare nordover. Første delen av dagen hadde me sikt, men den slutta etterkvart. Me tok lunsj i påvente av betre sikt, og då sikten kom tilbake vart me litt skremdre “hadde me eigentleg tenkt å gå dit, der er det jo ein stor skavl”. Men heldigvis møtte me snøscooterfolk som hadde snøscooterspor ned på Blåsjø og kunne forsikra oss om at Blåsjø var heilt trygg å gå over. Det var utrleg deilig, for om me skulle ha fortsatt i det kuperte “skavl-terrenget” hadde me ikkje kome oss lenger i dag, då det ikkje var sikt. Olav tok over navigeringa. Han har lite erfaring med kart, kompass og GPS, så å starta på eit vatn ville vera fint. Men det må seiast at han tok alt så kjapt, at etter han tok over navigeringa, er det berre han som har navigert.
Greitt nok at blåsjø var sikkert nok til å gå over, men var det fint å slå sleir på blåsjø? Nei sa kokegropa vår, som slapp opp vatn, og me måtte flytta leiren inn på land.
Me fortsatte vidare over blåsjø og fulgde den anbefalte traseen. Då me kom til Storsteinen fant me ut at hytta var varm, etter dei som hadde sove der natta før, og me greidde rett og slett ikkje å gå forbi.
Målet for neste dag var 15-17 km. Men med lite sikt måtte me nøya oss med 12. All navigering gjekk på kompasset og fleire gongar datt me nesten utafor skavlar, fordi me ikkje såg. Då eg ympta frampå om at dette var utruleg kjedeleg og at eg var lei av å vera på tur, sa Olav at han var heilt einig, og så lo me fortsatt godt av vitsane våre og blei einige om at detta var ein hard tur med god stemning.
På Kringlevatnhytta lysna det litt opp og det vart kaldt, men vinden meldte også sin anmarsj. Men dette ville me no fint klara å gå i, sa me, og gjorde ingen andre spesielle førebuingar for dagen enn at eg teipa kjakane mine. Lite visste me at dette skulle bli den mest ekstreme dagen i begge sine liv.
Vinden var i ryggen, så det gjorde ingenting at den beit godt. Heilt til me gjekk feil ein gong, og måtte snu med vinden i fjeset. Eg var alt for dårlig kledd og måtte stoppa opp i fosterstilling for å varmen i panna og kjakane. Me fortsatte i riktig retning og prøvde å gå på do. Men då vart eg så kald at eg måtte gå lenge for å finna varmen att. I motbakkar måtte me som vanleg gå sikksakk, men då me fekk vinden i ansiktet den eine vegen beit det så hardt at eg har nok laga nokon ekstremt rare grimasar. Og om eg ville kle på meg? Det var så kaldt og så mykje vind at det var utenkjeleg å stoppa opp for å rota nedi tinga mine for å finna det eg trengde. Me kom lenger opp i høgda, vinden vart sterkare og kaldare, eg blei for kald då me stoppa opp for å navigera, vinden virvla snøen 2 meter opp i lufta og plutselig stod me på ein topp utan sikt til å koma oss ned. I den fæle vinden måtte me kjempa for å få kledd på oss det me trengde for å ta lunsj inni vindsekken vår, og me sat inn i der med full bekledning og hutra og fraus og lurte på kva me skulle gjera no. Om me ikkje såg noko, måtte me slå leir der oppe, i ein vindstyrke som mest truleg var over 20 meter i sekundet. Men heldigvis, der lysna det, me heiv på oss utstyret og sklei nedover. Men plutselig hadde me gått feil, me var ein kilometer for langt vest og måtte gå tilbake, oppoverbakkar i motvind. Så sterk motvind at me sleit med å snu skia i vinden. Så kaldt at me begge gjekk i nettingull, ulltrøye, ullgenser, skalljakke og north face sin himalayan parka. Men etter masse slit kom me oss endeleg på rett rute og me kunne skli ned til hytta ved Storevatn. Me pusta letta ut, og var einige om at det var det mest ekstreme me hadde vore ute for begge to.
Dagen etterpå snakka Olav om at han ikkje hadde hatt følelse i nasa sidan turen i går, og eg vart skremd og då vart han også skremd. Me høyrde på radioen at det var farlig å vera ute i fjellet og i området me var i, var det over 40 effektive kuldegrader. Me såg ut glaset, og var sikre på at det var lurt å ta ein “værfast-dag”. Me brukte dagen til å sjekka værmeldingar og førebu oss for å gå ute i det været me hadde vore ute for. Me var ein dagsmarsj unna Ådneram og ville så gjerne koma oss heimover. Alt vart førebudd til den minste detalj, korleis fjeset skulle vera dekt, korleis sekken skulle vera pakka for at ein skulle få tak i det høgst nødvendige lett og korleis me skulle kle oss sånn at det var fort gjort å gjera seg klar for sterk vind.
Men den største utfordringa dagen etterpå var ikkje kulden eller vinden, for meg var det at eg var for varm. Me gjekk i le store delar av dagen og då dagen var omme vart me henta av den utruleg flotte kjærasten min. Etter ei god natt på Sirdal høgfjellshotell med masse god mat og drikka, gjekk turen heim. Mamma og pappa var ekstremt glade for å ha oss heima igjen, lika heile (sett bort frå Olav si forfrosne nasa) og mamma sin heimalaga pizza var utruleg god.
Det har vore litt av ein tur det her. Nok ein gong har eg blitt møtt med masse uflaks som gjer at ein ikkje greier å fullføra målet for turen. Men heldigvis fiksa alt seg, og Åsnes har gjeve meg eit par splitter nye Helge Ingstad ski, tusen takk! Men likavel, for å vera heilt ærleg, er eg begynt å bli litt lei av å vera på tur. Eg har blitt så utruleg glad i livet heima, med ein fantastisk kjærast, ein fot innafor i ein utruleg fin arbeidsplass og flotte vener og familie. Er det ein ting Noreg på langs prosjektet har gjort med meg, er at det har gjort meg klar til å skapa meg eit liv heima. Men først må eg berre bita tenna i hopa, og gjera meg ferdig med dei siste etappane i Noreg på langs, på Rusletur til Lindesnes
Rusletur til Lindesnes 