Plutselig var Februar her, og med ei altfor spent kjensle i kroppen, satte eg og Boffen oss i bilen, og køyrde nordover til Meråker. Klokka var før 6, bilen innehaldt alt for mykje utstyr og nervene vart ikkje roa før Silje, Ronny og Markus i p3morgen kom på radioen og ønska alle ein fin morgon og ein god dag.
I haust vart ikkje rusleturen til Lindesnes heilt som planlagd. Eg måtte hoppa over etappen frå Meråker til Alvdal på grunn av ein slitasjeskade i ankelen, og då me gjekk frå Tyinkrysset og over til Hemsedalsfjellet var konklusjonen klar: det var for mykje snø til å gå effektivt i ura og ikkje hadde me utstyr på ryggen til detta kalde været heller. Rusleturen til Lindesnes måtte utsetjast. Men kunne me gå resten saman? Eg og Ingrid har kosa oss enormt mykje på tur saman, men ein del av kilometrane me manglar har den andre gått, så me måtte bita i det sure eplet og innsjå at planlegginga saman ikkje gjekk opp og at me må gå resten kvar for oss. Men kven veit? Kanskje me får det til å passa å gå inn til Lindesnes saman likavel?
For min del vert resten av turen etappevis. Pappa og bror min Olav har sagt seg villig til å bli med på kvar sin etappe iløpet av vinteren, men først kjende eg på at eg måtte koma meg over fjellet frå Meråker, mens det er skiføre. Der ville eg gå aleina. Eg ville bevisa for meg sjølv at eg greier meg ute aleine med telt og pulk på vinterstid. Boffen, den finske lapphunden til familien min, skulle vera einaste selskap.
Men då eg byrja å køyra kunne eg ikkje forstå kvifor eg skulle ha så lyst til å gå denne etappen aleina. Eg var livredd og visste at pulken var for tung. Mykje har også endra seg sidan sist eg var ute på rusleturen til Lindesnes. Eg har fått meg kjærast heima, som eg absolutt ikkje ville reisa frå. Kvifor ville eg dra frå den kjekkaste karen eg veit om, for å ligga i telt ute i 20 minus og trekka på nesten 60 kg opp alt for mange høgdemeter? Det kunne eg ikkje svara på.
Bilturen vart heller ikkje noko bra. Eg hadde planlagd å setja frå meg bilen der eg skulle koma ned frå fjellet, ta bussen nordover til Stjørdal der Lars Emil, som bur i Meråker, skulle plukka meg opp. Men etter å ha tatt av frå Ringebu og oppover i høgda, måtte eg til slutt snu, bilen kom seg rett og slett ikkje opp og tårene pipla fram i auga. Turen gjekk vidare på E6 til Stjørdal og vidare til Meråker der eg og Boffen fekk bu hjå ein utruleg koseleg og gjestfri familie, familien til Lars Emil som eg kjenner frå Senterungdommen. Eg hadde køyrd i 15 timar, var heilt utslitt og knuste til og med telefonen min i gangen deira. Inni meg ville eg berre grina, men med selskap frå familien til Lars Emil vart kvelden bra likavel. Dei gav meg spaghetti til kveldsmat og omelett til frukost.
Etter ein rask tur til Stjørdal, for å kjøpa ny telefon, var eg klar. Eg køyrde pulken opp til Mannseterbakken, der skiløypa startar, og starta å gå frå Meråker etterpå. Utan opp-pakning flaug eg oppover, men jammen var det kaldt. Det var godt å koma fram til pulken og boblejakka mi og eg gjekk litt innover i skogen før eg satte opp teltet.
Kulden var intens. Før denna turen har eg hatt 36 netter i vintertelt utan omn, men ein slik kulde hadde eg aldri vore borti før. Eg hadde ikkje med meg gradestokk, men nedi bygda var det minus 22 grader, oppi høgda låg eg i ei kuldegrop. Alt var heilt anleis enn eg var vane med, til og med pakkposane kjennest ut som at dei skulle knekka. Men tross kulden, gjekk alt fint og med godt mot la eg meg i soveposen, med dunbuksa på, for å sova. Det var ikkje med godt mot eg stod opp morgonen etterpå, og vertfall ikkje då eg skjønte at den eine primusen ikkje ville starta. Uansett kor mykje eg skrudde på primusen, ville den ikkje starta. Men heldigvis virka den andre primusen som eg hadde med og det blei både drikkevatn og frukost.
Leiren vart broten opp, pulken pakka og me sette av gårde opp gjennom bakkane. Dei fire første kilometrane hadde me scooterspor, men sporet vart etterkvart erstatta av laussnø under tregrensa. Eg sleit meg oppover sakte men sikkert. Sola skinte, men det var så kaldt at drikkevatnet måtte vera på kroppen for at det skulle vera drikkandes. Opp i høgda var det godt skareføre, og me fann ein vakker plass å setja opp teltet og eg sov godt i dunposen min.
Det er alltid tungt å stå opp i sterk kulde, men det skulle no bli godt å få i gang primusen. Men kva var det her? Primusen ville ikkje få blå flamme, det blei berre gult. Eg kjende bensinlukt frå pumpa, skifta pumpa og då var det så mykje sot att i dysa at flammen var fortsatt gul. Eg var livredd og funderte på om det ville bli frukost på meg i det heile tatt. Men det blei frukost, og eg fekk rensa dysa så flammen blei blå og sterk igjen. Då eg forstod at alt hadde gått bra kom tårene. Det var så mykje som gjekk på tverke, til og med klokka mi hadde blitt øydelagd og soveposen min var fuktig og frosen. Eg sakna kjærasten min og det trygge livet heima der ein veit at ein får frukost og drikkevatn.
Humøret var ikkje på topp då eg byrja å gå att. Men i løpet av dagen skya det til, det vart mildare og i tre tida kom eg fram til ei sjølvbetjent hytta. Eg trudde det hadde blitt mildvær og sjekka gradestokken på hytta, ni minus. Det fortel vel litt om kor kaldt eg har hatt det. Å koma på hytta var som å koma på spa. Få av seg alle dei svette kleda og tørka alt av utstyr. Og her snudde alt. Ting slutta å gå på tverke og eg vart tilfreds av å vera på tur.
Det var mange høgdemeter dei neste dagane, men eg hadde fort blitt sterkare, pulken lettare og eg kosa meg masse. Etter to marsjdagar til, hadde eg greidd det. Eg hadde greidd meg i vinterfjellet i sterk kulde og kom meg fram til Gressli i Tydalen, der eg blei tatt godt imot av familien til Hanne. Det var finare å koma til dei i Tydalen, enn det er å koma på hotell. Eg fekk smågodt, chips, frukt, trøndersodd, is og brownies og masse godt selskap. Og ikkje minst biltur tilbake til Meråker, så eg enkelt og greit kunne koma meg sørover og heimover, til alt eg er så glad i heima. Tusen takk for all hjelp, Anita og Ingjald.
No ventar nokre dagar med tørking av utstyr, vasking av ullkle og tid med den kjekkaste karen eg veit om, før pulken på ny blir pakka. Då ventar Setesdalsheiene, frå Haukeliseter til Ljosland, med storebroren min som selskap og forhåpentlegvis ein lettare pulk. Kanskje møter me Ingrid og turfølget hennar som går motsatt veg? Me kan vertfall håpa 🙂
- Synnøve og den finske lapphunden Boffen
Rusletur til Lindesnes 